Geçtiğimiz on yıla damga vuran Game of Thrones (2011-19)'un Daenerys Targaryen'ı nam-ı diğer Khalessi'si Emilia Clarke isminden başka çekiciliği olmayan bir filmden bahsedeceğim şimdi. Öyle bir film ki bittiğinde Emilia Clarke zihninizde birkaç puan daha küçülmüş olacak. 8 sezon süren diziyle beraber popülerleşip milyonların duvarlarına posterini astığı bu genç kız, dizi sürerken yer aldığı bazı filmlerle benim için hayal kırıklığı olmuştur. Tabii ki Khalessi gibi havalı roller olmadığı için diğerleri, yavaş yavaş büyüsü bozulmuştur kızın.
Dom Hemingway (2013)'de mesela, normal bir insanı oynuyordu, nötrdüm izlediğimde; Terminator: Genisys (2015)'de aksiyona koşuluyordu, çok güzeldi ve yine havalıydı; derken sonra Me Before You (2016) diye bir roman uyarlaması romantizmde hayal kırıklığı baş gösterdi. Şimdi de Voice from the Stone (2017) çıktı karşıma, izlemez olaydım, film beklediğim gibi vasat bir drama çıktı fakat Emilia tahmin ettiğimden fazla sevimsizleşti. Resmen gülüşü, duruşu bambaşka, boyu kısalmış gibi falan... Bu durumun tamamen dönemin ruhundan, kostümlerden ve büyük ölçüde görüntü yönetmeninden kaynaklandığının farkındayım, kızın tek suçu bu filme "Olur, oynarım!" demesi..
Menajerler bunun için var, kariyer planlaması bunun için önemli, özellikle bir anda böyle yerlere gelen oyuncuların seçimlerine dikkat etmesi gerekiyor. Gerekmeli. Bundan sonra Solo: A Star Wars Story (2018), Above Suspicion (2019) ve en son da Last Christmas (2019) diye bir komedide oynamış, izlemek isterim ama çekiniyorum acaba daha da soğur muyum diye, öte yandan bende bıraktığı son izlenimi temizlemek için başka bir rolde izlemem de lazım acilen.. Resmen kendimi eyliyorum ya amaaan sıkıntıdan ne yazdığım da belli değil, çok sıcak çok!..
Film, epey sıkıcı.. Hikaye, zengin bir ailenin kocaman malikanesinde geçiyor. Bir zaman annesini kaybeden evin küçük oğlunun dili tutulmuş, o zamandan beri konuşmazmış. Bir de resim-heykel falan takılan bir baba, evde sıkıntıdan oğlunun dilini çözsün diye ne doktorlar ne hemşireler tutmuş. Gelen gitmiş, çocuğun diline bir çare bulunamamış. En son da Verena, psikolojik danışmanlık hizmeti vermek üzere evde yatılı takılmaya başlıyor. Çocuk evin duvarlarından, taşlarından annesinin sesini duyuyor, Verena da öyledir-böyledir çare arıyor. Tabii ki gizemli bir ev, boş odalar, ifadesiz suratlı kahya falan...
Silvio Raffo'nun La Voce Della Pietra romanından uyarlanan filmin yönetmeni Eric Dennis Howell. Yönetmen bey, Ana's Playground [2009] isimli kısa filmiyle ödüller almış, dublör asıllı bir sinemacı kendisi.
24 Haziran 2020
